Momenteel bestaat mijn werk uit andere dingen dan tekst en redactie. Dat heb je met freelancen: kansen komen op je pad en die grijp je. Ik heb nu behalve de training voor Deaf Enterprise ook een rol in Mind Ur Step, waar ik vorige week over schreef. Beide projecten die met diversiteit en inclusiviteit te maken hebben: het creëren van een (culturele) samenleving waarin iedereen een plek heeft. Omdat ik al een tijdje verkeer in het circuit van organisaties en personen die zich met deze materie bezighouden, ben ik inmiddels goed bekend met het gesprek dat hier plaatsvindt. Al een tijdje = nu 18 jaar, bijna 19. En na al die tijd is me vooral één ding opgevallen: een ding dat een weerspiegeling is van de maatschappij waarin we leven.

Als we praten over diversiteit, hebben we het bijna alleen over ‘wij’ in exclusieve zin.

We hebben het over wat ‘wij’ moeten doen om ‘hen’ te bereiken of te betrekken. ‘Wij’ hebben een rol daarin, of het is ‘hun’ eigen verantwoordelijkheid, of ‘wij’ zouden ‘hen’ een stem moeten ‘geven’. ‘Wij’ begrijpen ‘hen’ niet en/of ‘zij’ begrijpen ‘ons’ niet. We zouden van ‘elkaar’ kunnen leren.
Deze taal is gek.

Waarom vragen we niet: Hoe bereiken wij meer van ons?

Waarom zijn er niet meer van ons betrokken bij een project? Waarom hebben niet meer van ons een actieve rol in cultuurparticipatie? Waarom komen niet meer van ons aan het woord? We zitten tenslotte allemaal in hetzelfde schuitje: deze samenleving.

Het is maar taal maar taal vormt onze werkelijkheid.

Trickster doet tekst en redactie, vooral voor de cultuursector
maar ook daarbuiten. Neem contact op voor meer info.
Schrijf je hier rechts –> in om wekelijks de blog te ontvangen.