Het rommelt in kunstenland en dit keer heeft het eens niet – direct – met de financiering te maken. De oorzaak zit dichter aan tegen een ander fenomeen dat zich jaarlijks voordoet, met name in (sociale) media: de zwarte-pieten-discussie. Nederlandse kunstinstellingen zijn namelijk, net als veel Nederlanders, bezig met het opnieuw bekijken van hun erfgoed. Het gaat bijvoorbeeld om collecties die zij beheren of kunstenaars die zij vertegenwoordigen of een podium geven. Of, zoals in het geval van Witte de With in Rotterdam, over de naam die zij dragen.
Het gaat over de de-kolonisering van de Nederlandse kunst en cultuur: de realisatie dat onze kunstwerken en de presentatie ervan voortkomen uit één specifieke blik op de geschiedenis, terwijl er veel meer perspectieven mogelijk zijn. Het Rijksmuseum en het Amsterdam Museum zijn er groot mee in het nieuws gekomen. De eerste omdat het kunstwerken gaat voorzien van contextuele uitleg en een tentoonstelling organiseert over het slavernijverleden van Nederland. Veel van de kunst in het Rijksmuseum komt voort uit de welvaart die Nederland verkreeg van de uitbuiting van andere mensen. Het Amsterdam Museum doet de term ‘Gouden Eeuw’ in de ban om plaats te maken voor een blik op de 17e eeuw die misschien iets minder rooskleurig was voor degenen die niet tot de elite behoorden. Vooral op die laatste beslissing is veel commentaar gekomen en het gesprek is nog niet voorbij.
In oktober werd ik benaderd door het Witte de With Centrum voor Hedendaagse Kunst in Rotterdam of ik een tekst voor de website wilde vertalen van Engels naar Nederlands. Het is interessante materie omdat je op hun website kunt volgen hoe het proces verloopt om een nieuwe naam te vinden voor het centrum. Marineofficier Witte de With is, met zijn koloniaal en meedogenloos verleden, nu eenmaal niet erg geschikt als naamgever voor een kunstinstelling die voor iedereen relevant wil zijn.
Lees de vertaalde tekst op de website van Witte de With hier.
Trickster Text 
Gepubliceerd door