Het is een van de onderbelichte gevolgen van de corona-pandemie: nieuwsarmoede. Daarmee bedoel ik niet dat er te weinig nieuws is. Nieuws kun je immers maken: uit plastic gegoten en geïmporteerd uit verre landen als Amerika en China, of home-grown nepnieuws van eigen bodem. Aan berichten geen gebrek. Maar op dezelfde manier dat je ondervoed kunt zijn ondanks teveel geconsumeerde calorieën, kun je ook aan nieuwsarmoede lijden als het dieet te eenzijdig is en niet voldoende feiten of denkwerk bevat. De vitaminen en vezels van het nieuws, bij wijze van spreken.

De lockdowns hebben ervoor gezorgd dat ik veel minder dan anders bij mijn favoriete koffietentje neerstrijk. Dat is waar het leeuwendeel van mijn (zelf)reflectie, bespiegelingen en schrijfwerk plaatsvindt – maar ook waar ik verschillende kranten lees waar ik geen abonnement op heb of waarvan ik het maximale aantal gelezen artikelen inmiddels heb overschreden. Daar lees ik de NRC en Trouw, check ik de kunstpagina’s van het Parool, grasduin ik even door de Groene Amsterdammer en pak ik een Uitkrant mee.

Afgelopen maanden dus niet meer. Ik ben sporadisch nog wel eens aangewaaid op weg tussen de school van mijn dochter en mijn huis en heb vervolgens uit arren moede een artikeltje gelezen tijdens het wachten op de take-away, maar het is niet hetzelfde. Voor terraszitten is het ’s ochtends te koud en ’s middags te druk. Tot vandaag. Vandaag stond ik weer half opzij gebogen een artikeltje te lezen toen mijn koffie klaar was en toen was ik er zelf ook even klaar mee. Ondanks de waterige kou op het terrasje ben ik toch even gaan zitten met koffie en NRC.

Elisabeth Bik! Wat een heldin! Ik las over haar in de NRC (online dus achter een betaalmuur), checkte verdere achtergronden in de Guardian en volg haar nu op Twitter.

Zo. Portie nieuwsvariatie en inspiratie weer opgedaan! Nu maar hopen dat ik niet verkouden ben geworden op dat terras…