“Heb je het interview gezien met de auteur?” vroeg de vriendelijke boekverkoper mij. “Ik ken Erica!” zei ik vrolijk – meteen even de vraag ontwijkend want ik heb het interview dat Erica gaf bij de boeklancering niet bekeken, al had ik mij ervoor aangemeld. Sorry Erica! Maar, trouw aan mijn woord, heb ik haar boek vervolgens wel gekocht (bij mijn lokale boekhandel natuurlijk!) want als er iemand dingen kan schrijven die relevant zijn voor mijn eigen zoektocht naar rust, dan is het Erica.

Erica Pierik is een tekstschrijver in Amsterdam West. Wij kennen elkaar via het onvolprezen netwerk Bedrijvige Vrouwen Amsterdam West en hebben wel eens samen een koffie gedaan aan de rand van het Rembrandtpark. Waar ik Erica waarschijnlijk meteen schoffeerde – al liet ze dat niet zien, zo beleefd! – door ná haar uiteenzetting van inspanningen ten behoeve van duurzaamheid, vrolijk aan te kondigen dat ik met het vliegtuig naar Las Vegas zou vliegen die zomer. Ik lig er nog wakker van. Maar goed, even goede vrienden en Erica en ik zijn goede ‘vriendollega’s’* gebleven.

Wij lijken ook best op elkaar, vind ik, Erica en ik. We kennen het leven als freelance tekstschrijver, de leuke en minder leuke kanten, we zijn ongeveer even oud en houden van Amsterdam West met alle gekke en verwonderlijke kantjes. En we hebben beiden de behoefte om zo nu en dan een boek te schrijven – al slaagt Erica daar stukken beter in dan ik. Daarbij komt nu dat wij een zekere onrust delen: in ons lijf (ik zit zelden meer dan een kwartier lang stil) en in ons hoofd. Ik ga dan fietsen naar de Kinkerstraat voor sokken bij de Hema en koffie bij de Coffee Company. Erica is dan de degene die denkt: “Dat ga ik eens uitzoeken! Ik ga er een boek over schrijven!” Maar ja, Erica is dan ook iemand die een marathon loopt:

Het hardlopen stelde niet veel voor. Ik trok schoenen aan, een vormeloze joggingbroek en een oud t-shirt, en holde net zo lang tot ik instortte, waarna ik tevreden naar huis strompelde. De eerste paar keren was dit nog geen vijf minuten. Maar elke keer lukt het mij om een klein stukje verder te komen, tot ik jaren later op precies dezelfde manier – beginnen en niet meer stoppen – een marathon voltooide.

Op zoek naar rust, p. 22

Lieve lezers: mijn eigen pogingen tot hardlopen zijn steevast gestrand bij de fysiotherapeut en daar nooit meer weggekomen. Even ter illustratie. Ik laat de marathon dus aan anderen over, maar dat neemt niet weg dat er alsnog veel te leren is van de ervaringen van Erica.

Het boek opent met een gefrustreerde poging tot mediteren. Dat is immers de gedoodverfde manier om rust te brengen in je hoofd, volgens zo’n beetje alle literatuur en lectuur. Maar mediteren is niet het wondermiddel voor Erica en het is fijn om eens te lezen over iemand met dezelfde ervaring als ik: mediteren houd ik niet vol en brengt zelden tot nooit mijn gedachten tot bedaren. Ik ben dus benieuwd welke andere bevindingen Erica heeft opgetekend in haar boek. Het zou toch fijn zijn als het bij mij daar boven ook eens wat kalmer wordt. Wie weet vind ik dan ook de rust om naar een boekpresentatie te gaan waarvoor ik mij had aangemeld.

Check hier meer over Op zoek naar rust.

*Als je deze nieuwe term erg vindt: met Shirley Brandeis ben ik buurvriendollega’s dus het kan altijd erger.